Ο Μάριος ήταν πολύ στενοχωρημένος, γιατί τον είχε εγκαταλείψει το κορίτσι που αγαπούσε, η πριγκίπισσα του θρόνου της καρδιάς του…Είχε χαθεί το χαμόγελο που κάποτε στόλιζε το πρόσωπο του. Οι φίλοι του, που τον έβλεπαν σε αυτήν την κατάσταση, προσπάθησαν να τον βοηθήσουν, να βελτιωθεί η διάθεση και η αυτοπεποίθηση του. Χωρίς επιτυχία…
Ένα βράδυ που το παλληκάρι έπνιγε τον καημό του σε ένα μπαρ, έπιασε κουβέντα με κάποιον που καθόταν δίπλα του. Του είπε τον πόνο του και εκείνος του απάντησε «ξέρω που θα βρεις αυτήν που γυρεύεις!» και του έδειξε μία εικόνα στο κινητό του…
Την επόμενη ημέρα ξεκίνησε για να βρει, εκείνη… Έφτασε στο τέλος του δρόμου και βγήκε από το αυτοκίνητο του. Στεκόταν σε ένα ψηλό σημείο και λίγο πιο κάτω, έβλεπε μια υπέροχη λιμνούλα! Θαύμασε δύο πελαργούς που πετούσαν πάνω από το νερό και γοητεύτηκε από ένα νούφαρο που μπόρεσε να διακρίνει.«Σε αυτόν τον παράδεισο, θα βρω αυτήν που αναζητώ!» σκέφτηκε και άρχισε να κατεβαίνει την πλαγιά. Έφτασε στην όχθη και κάθισε σε ένα βραχάκι. Ο «παράδεισος» ήταν τελικά το βασίλειο των βούρλων και των κουνουπιών…
Είχε αρχίσει να απογοητεύεται όταν παρατήρησε τα βατράχια που έκρωζαν γύρω του και θυμήθηκε το γνωστό παραμύθι…
«Aυτό είναι το μυστικό!» σκέφτηκε, χαμογέλασε ικανοποιημένος και έπιασε έναν βάτραχο! Τον φίλησε και περίμενε με αγωνία να μεταμορφωθεί! Η ώρα περνούσε αλλά ο βάτραχος παρέμενε… Βάτραχος!!!
«Mάλλον δεν είναι ο σωστός βάτραχος…» ξανασκέφτηκε και τον άφησε να φύγει. Οπλίστηκε με θάρρος και αισιοδοξία, εστίασε στην προσδοκία του και έπιασε έναν άλλο βάτραχο!
Τρία χρόνια αργότερα,  εξακολουθούσε να πηγαίνει στο ίδιο σημείο και να φιλάει βατράχους. Ήταν πλέον συνήθεια και μονόδρομος . Άλλωστε, ήταν βέβαιος ότι κάποια μέρα θα φιλήσει τον «μαγεμένο» βάτραχο που θα μεταμορφωθεί στην πριγκίπισσα της καρδιάς του…
Ξύπνησα φωνάζοντας «όχι άλλοι βάτραχοι…»
Μόλις συνήλθα, άρχισα να αναρωτιέμαι, μήπως ο εφιάλτης μου, είναι μία πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά, οι άνθρωποι γύρω μου…

Κάπως έτσι «γεννήθηκε» η ιδέα για την δημιουργία του loveway!